GÜNÜ
 
Gürlet sesini her alanda
İşci kardeş köylü baba yanında
Şimdiki politikaci anlasın sonunda
Bir mais işci emekcinin günü
 
 
Kırma kırıcı olma yolundada dönme
Güneş gibi doğ yeniden hic sönme
Faşisti karektersizi devrimci görme
Bir mais işcinin emekcinin günü
 
 
Tarladaki ciftci fabrikadaki işci
Haldaki hamal ocaktaki taşci
Mahledeki bakkal restorantaki aşci
Bir mais işci emekcinin günü
 
 
Verisiye satan bakalci
Sokaklari dolaşan sütcü
Vardiye calışan işci
Bir mais işci emekcinin günü
 
 
Yazan . Yücel Duman  30.05.2009
yupama@hotmail.de Almanya Wiesbaden


********

BİR SIR OLDU SENDE

Şimdi sırada anlatmak yazmak var.
yüreğimde kalan emnanet sevgini vererek
çıkacağım hayatından .
ve nasıl girdiysem yalan gözlerine
öylece cıkıp gideceğim şiirimle.
yada.
bir kaç damla gözyaşıyla birlikte
senden aldığım güzeliği bakışını ve
sevgini sorarsan nasıl diye.
hani her şeyin başladığı ırmaklı yerde
yani bağinde yani anadoluda dersimde.
şimdi sırada gizli gizli ağlamak var.
şiir bitince başlayacak sessizliğim .
duymayacaksın telefondaki nefesimi.
bir başkasının söylediğim en güzel söz bile
titretemez yüreğini bundan sonra
ben sustukça sen yaşayacaksın dünyanda.
ihanetinin suçlusu ben olacam.
hani bana herşeyım dediğin icin yalanlarınla yaraladığın yerde.
yani bağinde gözyaşıyla geçen güne inat gülmek
ama ben sende unuttum gülüşümü
parkı olan wiesbaden den kaldı tüm ızdırabım.
oysaki herşey güzeldi bir zaman wiesbadenden.
adam gibi ağlamak bile koymuyordu .
Şimdiki sahte gülüşler kadar.
Ben hayalerimle yangın yerine dönerek
Sende herşey bir sır gibi oldu.


Yazan: Yücel Duman
Almanya Wiesbaden
yupama@hotmail.de

*****

YAP ÜLKEM

Savaşlardan nice masumlar öldü.
İnsan kani akıyor hertaraf göldü.
Coğu diktatörler bak söndü.
Sen sönmeden degiş ülkem.


Faşizm ve kominizim benc yanlış düzen.
Gencleri öldüreten anaları üzen.
Saraylarda oturan köşkten gezen.
Demokrasiyi ister ülkem.


Gurur yapma gel inadı bırak.
Ölüm yaklaştı hayatta son durak.
Ustasını coktan gecti bizim cırak.
Devrimci ve demokratını dışlama ülkem.


Şaiir yücel yazar demokratın konuşur.
İnsan her alanda birbirile yarışır.
Kavga eden bir gün gene barışır.
Kendi insanınla barış ülkem.


Yaptıklarınla sen övünürsün.
Bazi kesime mahsum görünürsün.
Kimi sever kiminide horluyorsun.
Babalığı tüm çocuklarına yap ÜLKEM.


Yazan Yücel Duman .Almanya Wiesbaden
yupama@hotmail.de www.gomanweb.com
y.t. 15: 11 :08

****

BENZER

Sabha güneşin doğuşundaki kızıllık.
Yüreğimdeki yangına benzer.
Sana olan sevdam benim .
Savaştan esir düşmüş askere Benzer.


Rüzgara yenik bir sonbahar yaprağı.
Benim burda yaşadığım hayata benzer.
Cisil cisil yağan yağmur.
Hic dinmeyen göz yaşıma Benzer.


Esen sonbahar rüzgarın uğultusu.
Kalbimdeki ağlayan sese benzer.
Yağmura mahruz kalan bir ilkbahar karı.
Günbe gün biten gencliğime Benzer.


Yaprağı dökülmüş bir sonbahar ağacı.
Sensiz kalan bedenime benzer.
Bir gün yıkılırsın da elinde bir şey gelmez.
Benim avrupada turist oluşuma Benzer.



Yazan yücel Duman Almanya Wiesbaden
yupama@hotmail.de
BENDEKI BIR NEVRUZ 


ğrılarımla ilgili olarak tedavi göreceğim sağlık merkezine nihayet yerleştim.
Orada aynı rahatsızlıktan tedavi gören üç bayan, altı erkek olmak üzere dokuz
kişiydik. Kısa süre içerisinde tanışıp arkadaş olduk. Onlarla güzel bir dostluk
ilişkisi kurduk. Akşamları kağıt oynar, fıkra anlatır, ortak konular üzerine sohbet
ederdik. Sonu gelmeyen fıkralar anlatıp gülerdik. Ahmet amca diye fanatik Türkçü
bir hastane arkadaşımız vardı. Bir akşam otururken bana bu “Yücel’ciğim, siz Kürtler
bu Nevruz’u neden kutluyorsunuz? Kutlamazsanız olmaz mı?” dedi. Ben de Ahmet
amcaya, “Sevgili amcacığım, siz Türkler bu Nevruz’u yasaklamasanız olmaz mı?”
dedim ve gülüştük. Ahmet amcaya, “Nevruz nedir, bilir misin? Neden yasaklanmış
biliyor musun?” diye sordum. O da, “Kürtçülük sembolü ve Kürtçülük bayramı olduğu
için yasaklandı. Türkiye Türklerindir, hepimiz kardeşiz ve Türk’üz” dedi. Ben de
kendisine, gülerek, “Öyle değil işte Ahmet amca! Ben Türkiyeliyim. O topraklarda
yaşıyorum, orası benim de vatanım. Ama ben Kürt’üm. Anadilim Kürtçe,
annem-babam Türkçe bilmiyorlar. İstersen sanaNevruz’un da ne olduğunu
anlatayım” dedim. Ahmet amca da, “O zaman hadi anlat da dinleyelim” dedi.

Ben de ona uzun uzun Nevruz’u anlattım.

NEVRUZ
Nevruz, aslında Farsça “yeni gün” anlamına gelen bir sözcüktür.
Çıkış noktası olarak da İran toprakları gösterilmektedir, birçok millet bu
bayramı kutlar. İlkel çağlardan beri ışık ve onun temsilcisi olan ateş, kutsal
sayılmaktadır. Işığın ve ateşin gücüne inanan insanlar, bir tür ışığa ve ateşe
tapmaya yönelmişlerdi. Bu insanlar bunu kutlayan törenler yapmışlar.
Kimilerine göre Zerdüştlük bu şekilde ortaya çıkmış, kimilerine göre
de Nevruz Zerdüştlük’ten çıkmıştır. Nevruz, Fars Güneş Takvimi’nin
ilkayıdır Güneş’in koç burcuna girdiği gün olan 21 Mart bir
dönüm noktasıdır. Bugün kış biter ve ilkbahar başlar. Gündüzlerin
uzamasıyla günışığı artar, uyuyan tabiat uyanır, bitkiler
canlanır, çiçekler açar ve toprak ana doğurganlığını insanoğluna
sunar. Bir efsaneye göre zalim olan Dehak, omzundan arkadaşı
şeytanı öper. Bu sırada iki yılan türer. Dehak, bu yılanları
beslemek için her gün iki gencin beynini yem yaparmış. Bir gün
zalim Dehak’

 AVRUPA

Söz vermişti sana güzel ana.
Ayrılınca sende ağladın yana yana.
Ana sen duvacı oldun herzaman bana.
Anayı onutturan senmi oldun avrupa.
Avrupa kimine nan kimine can oldun.
Kimine göz yaşi kimine kan oldun.
Kimi yürüdü actı kimide sarardı soldu.
Bundan senin payın nekadar var avrupa.
Avrupali ama insan olmayı bilmedim.
Baci kardeş ana baba duymadım.
Ömür biter elbet birgün aklıma almadım.
Neyi öğrettin sen bana avrupa.
Sana geldim cahildeğildim.
kendi gencliğimin sonunu gettirdim.
Kader tüm avrupayı gezdirdin.
Söylede artık anlasın bunlar avrupa.
Her sözde hasret yada vatan.
İnsanlığı unutan fikrine catan.
Tüm kişiliğini şimdi euroya satan.
Söyle senmi yoksa AHLAmi büyük AVRUPA

yücel DUMAN      3 Eylül 2003
www.bedevagel.tr.gg




*****

KURALIN GEREĞİYDİ

Yücel Duman Güneş doğuda doğdu. Tıpkı bizim insanlar gibi, ama güneşimizin güzel
bir kuralı vardı ve de onu yerine getiriyor. Kendi kuralı gereği batıya gitme
mecburiyetinde amaher seferinde tekrar doğuya dönmek şartıyla. Biz ise hayatın
kuralına boyun eğerek, günümüzün şartları bizi gıdım gıdım batıya sürdü, dolaylı
olarak türlü zorlukları yaşattı bize. Kimin evi kendi başına yıkıldı, kimimiz de
yapılan zorbalığa lanet okuyarak doğuyu, yani doğduğumuzyeri terk ettik ve bugün
batıdayız. Tıpkı güneş gibi unutmadık.Örneğin sizin yaptığınız bu güzel sayfalarla
ya da pencerelerle biz batıda olsak bile, o cevre, o yerler, yani Dersim bize
gelemeyeceği besbelli. Biz ise sizlerin yaratıcılığınızla, yanı bu pencereler sayesinde
oralara, kimimiz sözümüzle,kimimiz sazımızla,kimimiz yazılarımızla gidiyoruz..
Bendeniz Yücel Duman olarak, kendimce yazdığım şiirlerimle, hem oralara gitmek
hem de yaşatmak mecburiyetini kendimde görerek, niyetim sizlerin yardımlarınızla
gitmek, anlatmak, gezmek görmektir. Ben de bu güzellik adına sizlere bugün
de yarın da ve de gelecekte teşekkürümü hep kendimden borç bilerek, sizin
yarınlarınıza gölge düşmesin diyor, başarılar dilemekten kıvanç duymaktayım.
Güzellik adına ne varsa, sizin olsun değerli dostlar...
17.05.2008
Yücel DUMAN

*******

Bir gün İzmir ’de dışarıda kalmıştım. Yani yatağım yer, yastığım taş olmuştu koskoca
İzmir’de. Bu günüm benim için çok zorlu geçmişti, ki ondan dolayı siz dostlarla paylaşmak
istedim.Uzun bir süreden beri idi dışarıda kalıyordum, gidecek kimsem yoktu. Aslında
çok köylü ve de dostlar vardı, ama burası izmir sen yalınızsın ve dışardanın. Çok derine
inmeden sadece bu yağmurlu günü anlatmak geldi içimden. Evet, benim evim İzmir
fuarıydı ama çok yağmur yağdığından orasını bile bana çok bulmuştu. Sığınacak bir
yerim yoktu. Bense dolana dolana eşrefpaşa’ya kadar gelmiştim. O kadar ıslanmıştım
ki, o kadar da açtım. Hava sıcaktı, neyse ki üşümüyordum. Artık dışarı mı bana, ben
mi dışarıya alışmıştım bilmiyorum. Akşam üstüydü. Önüm karanlıktı. Koytu bir yer
aramak, hangi apartmanın girişi uygun, ha bire arıyordum. Bu arada ıslanmıştım.
Yatacak yerle, açlık ıslaklığımı bastırmıştı. Düşünemiyordum. Önüm akşam, gün geceye
dönüyordu. Bunu da biliyordum ama yapacak başkada çaremin de olmadığını biliyordum.
Bir ara düşündüm bizim bir köylü var yakında, gideyim mi gitmeyeyim mi? Çok
düşündüm. Bazen de çocukluk gururu bastırıyordu. Gitmem onlar beni istememişlerdi.
Ben budur üç aydan beri dışarıdayım.i başardım bu yağmurlu günü de başaracağım.
Bir baktım ki Hakimevler’e gelmişim. Daha sonra mahalle arasında dolaştım. Belki
biri görür, gel çocuk, kimin kimsen yok mu, gel içeri diye, düşündüm. Çocukluk işte,
ama bazen de ağlamamaktan kendimi zor tutuyorum. Baktım bir apartmanın
önündeyim. Apartman biraz eski, öyle lüks değil, kapı sonuna kadar açık. Bir
Erzurumlu kapıcı var, kısa boylu, bıyıklı. Ben yağmur şiddetlenince apartmana
sığındım. Onunla sohbete tutulduk. İşte bu sıcak havada, bu yağmurlu İzmir ’de
pek nadir olur yazın derdi. Kapıcı bana sordu, sen nerde oturuyorsun bir yandan
da üstüme bakıyordu. Ben de valla abi, üç aydan beridir dışarıdayım. Binanın giriş
katı boştu. Bina sahibi ile bir fosforlu kadın ve on üç yaşında, on iki yaşında bir kız
geldiler. Kapıcı hemen resmileşerek buyurun efendim, buyurun, diyerek kapıyı açtı.
Bina sahibi kadına, işte burası daire siz bakın benim gitmem lazım deyip gitti. Bina
sahibi kadına baktı kapıcıyla beraber ben de bu arada girdim içeri. Kız, anne burası
çok pis almayalım, diye tutturmuştu. Annesinin de çaresi olmadığından hem bakıp,
hem de; kızım bak annem bile bizi istemiyor, baban sana sahip çıkmadı, ne yapayım
benim de işim yok, derken kapıcı; kızım benim de iki kızım var sen yaşında, dedi
elindeki çikolatayı kıza verdi, başını okşayarak. Senin adın ne güzel kızım, diye kızla
konuşuyor, bense öyle bakınıp geceyi düşünüyorum. Bu arada kadın bana sordu; sen
boya yapmasını becerir misin? Ben 16 yaşında, zayıf biriyim. Ben de, tabi hele boya
olsun, yaparım, dedim. Saat akşamın dördü olmuştu bile. Bu arada kapıcı da kızı ikna
etmiş olmalıydı ki,anne alalım bu evi, tamam anne demeye başlamıştı. Hem kız, hem
de annesi sevinmişti. Ben de içimden sevinmiştim. Evin boyasını bana yaptırırlar da,
biraz para verirler, belki karnımı doyururum hesabına. Kadın, haydı bana yardım et de
gidip boya alalım, dedi. Kapıcı da, git oğlum, git bak sana da iş çıktı. Beraber tekrar
Eşrefpaşa’ya gelmiştik. Minibüsten indik bir iki adım kızı restoran görünce, anne
acıktım, dedi. Kadın bana sordu: sen de aç mısın? Ben, evet, dedim. Restorana girdik.
Ben kuru fasulye ve pilav yemiştim, ama belki bir somun ekmeği beraberinde yedim.
Bu arada kadın beni hep seyrediyordu. Ben, kendi kendime sanki çok umurumda,
oğlum karnını doyur, bir daha kim bilir bu fırsat nasıl eline geçer, dedim. Yemeğin
üzerine bir de su ictim. Kadın sordu: biraz daha ekmek ister misin? Ben, yok dedim.
Tabi biraz da utanmıştım. Neyse ki gidip boya aldık. Ben sevinmiştim. Artık karnım
doymuştu. Bu akşam yatacak yerim de var. Yanı dışarıda değilim. Boyayı yaparsam
biraz da param olacak, diye düşünüyordum yolda. Neyse ki geldik ve bana tarif etti;
burayı böyle boya, benim gitmem lazım yarın geleceğim, dedi. Ben biraz karton ve
gazete almıştım çöpten, kapıcıdan. Kapıyı kapadım, boya yapmaya başladım. O oda
car çabuk bitmişti. İkinci katı da vurdum ve kartonları yatak yaptım. Bir battaniyeyi
de kapıcı amca vermişti. Güzel bir yataktan, güzel bir uyku yatmıştım ki ne zaman sabah
olmuş, ne zaman kadın gelmiş, hiç anlamadım. Kadın beni kaldırdı, o güzel yapmışsın,
sen burada mı yattın? Diye sordu. Ben de, evet, dedim. Neden deyince de, ben de, başımda
geceni anlattım. Bana çok acımıştı süslü kadın, ama fırsatçılık da yapmaktan kaçınmamıştı.
bak sen burada yatabilir benimle de ekmek yersin, ama sana boya için para vermem
tamam mı, dedi. Ben dünden razıydım. Boya bitti. O gün hemen bir arabayla beni de aldı
Balçova’da lüks bir binaya, yani annesine gittik. Biraz eşyası vardı onu da bana taşıttırdı.
Karnımı da doyurdu. O gece de orda yattım. O gene gitti, ama nereye gider, ne iş yapar
bana ne? Bilmesem de olurdu. Karnım doyuyor, yatacak yerim var şimdilik. Önemli olan
benim için buydu. İkinci günü de yatmıştım ve üçümüz beraber. O kızıyla bir odada, bense
bir odada yatıyordum. O gidince ben de iş bakmak için restoranlarda çırak bulaşıkçılık
soruyordum, ama kimse almıyordu ya da işçiye itiyat yoktu ya da şansım yoktu. Neyse
bulamadım gene akşam eve gelmiştim. Biraz geç gelmiştim. Nerde kaldım, dedi. İş aradığımı
söyledim. Ha iyi, yarın da bakarsın, inşallah bulursun, dedi. O gece ben bir rüya gördüm.
Çocuklar bana ekmek veriyorlardı. Hani derler ya, aç tavuk kendisini darı ambarında
hissedermiş. Benimkisi de hesap olmuştu. Rüya, ama gene de dua ediyordum. Sabah
kalktım, kahvaltı yaptık, beraber çıktık. Ben konağa kadar onunla minibüsle geldim,
orada indim. O gitti ama nereye bilmem. Akşama görüşürüz, dedi ve gitti. Ben de biraz
dolaştım. Cevatın kahvesine gidip, iş sordum. Yok, dedi. Alt yolda Balcova’ya doğru
geze geze gidiyordum. Kahveler durağına vardığımda, bir gurup çocuk top oynuyordu.
Yanlarına gittim, rüyam aklıma gelmişti. Biraz durdum onların yanında. Biri hey gel, sen
de oyna, zaten bir eksiğimiz var, diye seslendi. Benle beraber sekiz kişi olduk.dörtlü maç
yaptık. Ben bir de gol atınca, sevinmişti takım arkadaşlarım. Bu arada bana, yarın da bu
saatte gel, oynayalım, dediler. Ben de, neden bu saatte? Diye sordum. Biz burada kereste
fabrikasında çalışıyoruz, bu saatlerde devamlı bazen iki, bazen de üç dört saat elektrik yok.
Biz de top oynuyoruz. Sen de gel. Ben, benim ne gidecek yerim ne de yiyecek ekmeğim var.
Açım, işsizim. Bana da işvermez mi sizin patron? Bunları söyleyince bana acıdılar, beni alıp
patronun yanına götürdüler.Gittik. Beni anlattılar. Patronları bana iş verdi. O gece eve
gittim. Kadın bir dost bulmuş. Dostu bu da kim, demez mi? Kadın beni anlatı ve hemen
yan odaya geçtiler. Adam, bunu istemem burada ya bu çocuk ya da ben, diye diretti.
Kadın, tamam ben söylerim, yarın gelmesin. Ben her şeyi duymuştum. Bana geldi.
Ben, ben her şeyi duydum, dedim. Kadın, kusura bakma, dedi. Başka bir çaremin
olmadığını biliyordu. Bana biraz harçlık verdi. Ben, teşekkür etmiştim.
Bana ismini söylemeyince ben de giyiminden dolayı süslü derdim, gülüyordu. Ben erkenden
işe gittim, gelen yoktu. Bir poğaça aldım, yedim, bekledim. Arkadaşlar ve şef geldiler. Şef
beni görünce de, aferin lan, bak erkenden gelmişsin, dedi. Ben de, benim yerim yok, ben
dışarıdaydım, dedim. Nasıl olsa bu akşam gene dışarıda kalacaktım. Şef, neden, senin kimin
kimsen yok mu, diye sordu. Ben, yok, dedim. Akşam burada talaşların üzerinde yatarsın,
bari üşümesin gece, dedi. Derken artık bir işim ve yatacak bir yerim olmuştu. Bu hayat sadece
bir yağmurlu gün İzmir ’in çilesini yaşatmıştı. Devamı mı? Devamı hayat hikayemi roman
yaparak yazmıştım ama bu kısmını yazmayarak es geçmiştim. Düşündüm hiç de iyi yapmadığımı.
Aslında hayatımın her zerresini yazmam lazım. O zaman para etmemişti dört yüz sayfa.
Almanca’ya çeviri çok para tuttuğundan çok şeyi yazmamıştım, ama bunu da böyle hikaye
halinde siz değerli okuyan dostlarımla pahlaşacağım zaman buldukça da. Ben böyle hayatı
yaşayarak hala ayaktayım. Bıkmadan buraya kadar benim hayat hikayemi okuduğunuz için,
benle yaşadıklarımı paylaştığınız için, ben de size teşekkür etmekten başka da güzel laf
bulamamaktayım... Saygılarımla.

Almanya, Wiesbaden

********

BARAN

Sen var ya sen
Sen benim özlem duyduğum baranım
Gönlümde yatan ve hasretin
Hiçbir zaman bitmeyecek asla baranım
Biliyor musun baran
Sen yoksun ya artık tadı yok hiçbir şeyin
Hani senle gülüyorduk sazla oynarken
İnan şimdi gülemiyorum baran
Hani senin ağlaman vardı
Hani senin evin içinde dolaşman
Hani evin her yanında sesin vardı
Hani çocuklarıyla bize gelen dostlarımız vardı ya.
hepsini unuttum
Hani ailemizin umutları vardı ya
Onlar da senden sonra söndüler
Wiesbaden sensiz çekilmiyor baran
Yüreğimden açmadan soldu güllerim
Düşünmeden beni senden ayırdılar baran.
Bu zor dünya
Sensiz daha da zor artık BARAN.

Almanya/Wiesbaden - 10.02.2008